Wymagane jest uaktualnienie wtyczki Flash Player.
Znajdujesz się w: Strona główna / TURYSTYKA I REKREACJA / Legendy i opowiadania / Panieńska Górka
Panieńska Górka
Nazwę tę ma wzniesienie leżące w rozwidleniu dróg z Chęcin do Korzecka i Polichna przez Gościniec. Panieńska górka zbudowana z dolomitu przylega od południa do wyższej góry Sosnówki, na której w latach Polski międzywojennej próbowano eksploatować bloki wapienne na marmur. Robót zaniechano bo skała nie miała wymaganej bloczności i po robotach górniczych pozostał ślad drogi dojazdowej oraz skalna ściana przy wierzchołku góry.
Nazwa wzniesienia dolomitowego Panieńska Górka wywodzi się stąd, iż teren stanowił własność klasztorną panien Klarysek z Chęcin i użytkowano go na wypas owiec. Powierzchnia wzniesienia jest do dziś nieużytkiem pokrytym murawą z ziołami i roślinnością naskalną typową dla terenów suchych kamienistych.
Właściciel dworu w Skibach dziedzic Łazarewicz, przed pierwszą wojną światową uzyskał nadanie górnicze, pozwalające mu poszukiwać kruszców na swoim terenie. W 1900 roku zatrudnił inżyniera górniczego Artura Benniego i prowadzono ziemne roboty rozpoznawcze za miedzią i ołowiem na Sitkówce, Piekle i Górze Wsiowej zwanej wtedy Górą Pudłowskiego. Drobne ślady rudy miedzi znaleziono jedynie w zlepieńcu Stokówki, zaś na złożach kruszcu ołowiu odsłaniano wszędzie tereny wyeksploatowane, pogórnicze.
Artur Benni znalazł w 1902 roku na zboczu Panieńskiej Górki bryłkę kalcytu użyloną zieloną rudą miedzi malachitem. Stwierdzono, że skała pochodzi z miejsca, gdzie dolomit wieku dewońskiego kontaktuje z wiśniową gliną zwietrzelinową serii ilasto- piaskowcowej dolnego triasu. Roboty poszukiwawcze nadwyrężyły budżet dziedzica Łazarewicza i nie było pieniędzy na uzyskanie tam dodatkowego pola górniczego, dzierżawy gruntu i naziemne roboty.
Moment wykorzystał inżynier E. Fert, wszedł z robotami na Panieńską Górkę, szybko wykonał 60- metrowej długości rów z północy na południe wzdłuż granicy nieużytku i niżej położonego gruntu ornego wsi Korzecko. Odsłonił na całej długości, grubą na kilka metrów żyłę kalcytu krystalicznego "różanka", w którym występowały drobne wpryski złotego kruszcu miedzi chalkopirytu oraz zielona ruda malachit, powstała ze zwietrzenia złotego siarczku. Złoża, jako takiego nie było.
Przyjechali w tymże roku z Sulisławic koło Kalisza dwaj entuzjaści wskrzeszenia górnictwa staropolskiego, chemicy, doktor Stanisław i jego brat doktor Bolesław Łaszczyński. Ci po konsultacji z inżynierem Fertem i po obejrzeniu wykopu badawczego, zrezygnowali z dalszych poszukiwań w obrębie Panieńskiej Górki i zamieszkali w pobliskiej wsi Miedzianka, gdzie założyli spółkę akcyjną "Zofia", usiłując przez wiele lat bezskutecznie rozwinąć tamtejsze górnictwo miedzi.
Po drugiej wojnie światowej, miasto Chęciny zlokalizowało na dawnym szurfie poszukiwawczym inżyniera Ferta, wysypisko śmieci. Funkcjonowało przez kilka lat, ale wnet zasypano roboty górnicze i zakończono wywóz nieczystości, niwelując oraz prawidłowo rekultywując teren. Osoby zwiedzające Panieńską Górkę, mogą bez trudu zbierać okruchy okruszcowanego miedzią kalcytu różanka wzdłuż południowej części szramy po rowie poszukiwawczym, który jak wspomniano, biegnie granicą nieużytku i gruntu ornego wsi Korzecko, tuż przy szosie do Chęcin.
Opodal w szczytowej partii Sosnówki, zachował się nieczynny chłopski kamieniołom, odsłaniający czerwonawy wapień płytowy górnego dewony, która to skała jest w odkrywce fantastycznie pofałdowana dawnymi ruchami górotwórczymi.
Między Panieńską Górką i szosą z Chęcin, w polu ornym wznosi się malowniczy, stromy pagór zwaną Czubajką (Czubajka, to grzyb jadalny zwany kanią). Pokrywa go nieużytek i porastają ciernie. Pagór ten zwany jest w geologii świadkiem i wyłania się, jako twardziel dolomitowy z terenu płaskiego, ornego, gdzie widać glinę zwietrzelinową, powstałą w trzeciorzędzie lądowym z osadu dolnego triasu.
Piramidalny pagór koło Panieńskiej Górki był niezliczoną ilość razy obiektem atrakcyjnym dla fotografów, regionalistów i malarzy krajobrazu chęcińskiego.
Nazwa wzniesienia dolomitowego Panieńska Górka wywodzi się stąd, iż teren stanowił własność klasztorną panien Klarysek z Chęcin i użytkowano go na wypas owiec. Powierzchnia wzniesienia jest do dziś nieużytkiem pokrytym murawą z ziołami i roślinnością naskalną typową dla terenów suchych kamienistych.
Właściciel dworu w Skibach dziedzic Łazarewicz, przed pierwszą wojną światową uzyskał nadanie górnicze, pozwalające mu poszukiwać kruszców na swoim terenie. W 1900 roku zatrudnił inżyniera górniczego Artura Benniego i prowadzono ziemne roboty rozpoznawcze za miedzią i ołowiem na Sitkówce, Piekle i Górze Wsiowej zwanej wtedy Górą Pudłowskiego. Drobne ślady rudy miedzi znaleziono jedynie w zlepieńcu Stokówki, zaś na złożach kruszcu ołowiu odsłaniano wszędzie tereny wyeksploatowane, pogórnicze.
Artur Benni znalazł w 1902 roku na zboczu Panieńskiej Górki bryłkę kalcytu użyloną zieloną rudą miedzi malachitem. Stwierdzono, że skała pochodzi z miejsca, gdzie dolomit wieku dewońskiego kontaktuje z wiśniową gliną zwietrzelinową serii ilasto- piaskowcowej dolnego triasu. Roboty poszukiwawcze nadwyrężyły budżet dziedzica Łazarewicza i nie było pieniędzy na uzyskanie tam dodatkowego pola górniczego, dzierżawy gruntu i naziemne roboty.
Moment wykorzystał inżynier E. Fert, wszedł z robotami na Panieńską Górkę, szybko wykonał 60- metrowej długości rów z północy na południe wzdłuż granicy nieużytku i niżej położonego gruntu ornego wsi Korzecko. Odsłonił na całej długości, grubą na kilka metrów żyłę kalcytu krystalicznego "różanka", w którym występowały drobne wpryski złotego kruszcu miedzi chalkopirytu oraz zielona ruda malachit, powstała ze zwietrzenia złotego siarczku. Złoża, jako takiego nie było.
Przyjechali w tymże roku z Sulisławic koło Kalisza dwaj entuzjaści wskrzeszenia górnictwa staropolskiego, chemicy, doktor Stanisław i jego brat doktor Bolesław Łaszczyński. Ci po konsultacji z inżynierem Fertem i po obejrzeniu wykopu badawczego, zrezygnowali z dalszych poszukiwań w obrębie Panieńskiej Górki i zamieszkali w pobliskiej wsi Miedzianka, gdzie założyli spółkę akcyjną "Zofia", usiłując przez wiele lat bezskutecznie rozwinąć tamtejsze górnictwo miedzi.
Po drugiej wojnie światowej, miasto Chęciny zlokalizowało na dawnym szurfie poszukiwawczym inżyniera Ferta, wysypisko śmieci. Funkcjonowało przez kilka lat, ale wnet zasypano roboty górnicze i zakończono wywóz nieczystości, niwelując oraz prawidłowo rekultywując teren. Osoby zwiedzające Panieńską Górkę, mogą bez trudu zbierać okruchy okruszcowanego miedzią kalcytu różanka wzdłuż południowej części szramy po rowie poszukiwawczym, który jak wspomniano, biegnie granicą nieużytku i gruntu ornego wsi Korzecko, tuż przy szosie do Chęcin.
Opodal w szczytowej partii Sosnówki, zachował się nieczynny chłopski kamieniołom, odsłaniający czerwonawy wapień płytowy górnego dewony, która to skała jest w odkrywce fantastycznie pofałdowana dawnymi ruchami górotwórczymi.
Między Panieńską Górką i szosą z Chęcin, w polu ornym wznosi się malowniczy, stromy pagór zwaną Czubajką (Czubajka, to grzyb jadalny zwany kanią). Pokrywa go nieużytek i porastają ciernie. Pagór ten zwany jest w geologii świadkiem i wyłania się, jako twardziel dolomitowy z terenu płaskiego, ornego, gdzie widać glinę zwietrzelinową, powstałą w trzeciorzędzie lądowym z osadu dolnego triasu.
Piramidalny pagór koło Panieńskiej Górki był niezliczoną ilość razy obiektem atrakcyjnym dla fotografów, regionalistów i malarzy krajobrazu chęcińskiego.
Bartłomiej Glita
Urząd Gminy i Miasta w Chęcinach, Plac 2 Czerwca 4, 26-060 Chęciny tel.: +48.(41)3151006, fax: +48.(41)3151085, email: gmina@checiny.pl, http://checiny.pl NIP: 959-082-88-67 Urząd Gminy i Miasta w Chęcinach NIP: 959-16-72-746 Gmina Chęciny Copyright © 2013 Gmina Chęciny | |
| projekt i hosting: INTERmedi@ | zarządzane przez: CMS - SPI |
 |